درد دل های یک رفیق مایوس
(داستانی کوتاه از زبان یک 100 تومانی)
سالهای زیادی است که از عمرم می‌گذرد. برای خودم شَهنــشاهی بودم و اکنون در
کنج عزلت شکوه نامه می نویسم.
هرگز اجتماعی تر از من نمی یابید! هر روز را با کسی گذرانده ام و خوب به کارشان
دقت کرده ام! وجودم یک رنگی بود اما نمی دانم چرا
در وجود بعضی ها چنان نفوذ پیدا می
کردم که زود رنگ وجودشان بوقلمونی می شد و مرا با هیچ چیز عوض نمی کردند!
آنقدری بت بودم برای دوست‌دارانم که به خاطر من شرف و حیثیت و دین و حیا و
ناموس و چه و چه را قی می کردند.
از طرفی گاهی روزهایی را لای قرآن پیرمرد مهربانی می گذراندم که با سخاوت
تمام مرا به عیدی در جیب نوه ی بازیگوش
خود می گذاشت.
روزها گذشت و گذشت، تا بانک مرکزی نسل ما را برکت داد و آنقدر زیاد شدیم و
متنوع که اگر مورچه ملکه هم روزی صد شکم بزاید به گرد پای بانک مرکزی نرسد!
اما من هنوز تنها بودم!
تنوع که باشد پای ارزش های متفاوت به میان می آید، مثلا خود من سالیان دور
ارزش و آبرویی داشتم؛ لای کتاب بودم و راست قامت، در جیب درندشت کت بزرگان بودم تا‌نخورده
و براق، در گاوصندوق بودم و دزد آرزوی داشتن مرا به اوین می برد؛
اما این اواخر چه؟! در دستان عرق کرده‌ی
کودک مدرسه ای که برای خریدن نوشمک منتظر زنگ آخر است خیس می شدم و در جوراب پیرزن
سبزی فروش در کنار دوستانم مچاله می شدم و بوی پا می گرفتم و باقالی و در تاکسـی
از وسط خم می شدم و به مناسبت هر مناسبتی روی من و خانواده ام مهر می زدند و عکس
می کشیدند و نامه های عاشقانه و شرح حال می نوشتند...انگار که قحطی دفتر خاطرات و
نقاشی شده است!
کاش می شد این مردم برای ما هم مثل هم‌نوعان خارجکی‌مان قدر و منزلتی قائل می
شدند، شیک و اتو کشیده، سالم و بی وصله و پینه. ایمیل آخری که از برادر ناتنی ام
دلار، به دستم رسیده است حاکی از عمر بالای آنها و جای صاف و نرم و راحت آنها در
کیف بود.
باور کنید ما اسکناس ها هم عمرمان را دوست داریم، بدمان می آید از اینکه
گوشمان را ببرند یا نخ نخاع ما را قطع کنند و یا از شصت طرف خم‌مان کنند و یا با
دستانی آلوده بدن ما را لمس کنند و یا روی لوح سفید قلب ما با جوهر گند بزنند. فقط
کم مانده است از ما جای دستمال توالت استفاده کنند! اینگونه می شود که متوسط
عمرمان در ایران به 5 سال می رسد!
اکنون این منم 100تومنی پر از جراحت و چسب و بخیه، با هزار جور نقش و نگــار و
صور قبیحه که اربابان یک روزه ی ما، مرا به این حال نزار انداختند.
اکنون که نفس هایم به شماره افتاده به
یاد روزهای جوانی و راست قامتی و خوش گذرانی افتاده‌ام، آرزو می کنم کاش جای برادر
کوچکم 50 تومنی، سکه ای فلزی بودم، مستحکم و غیرقابل خدشه. هم عمرم مدام بود و هم
نسلم بادوام. باور کنید وقتی سکه 500 تومنی نوه ی ارشد برادرم را دیدم، اشک حسرت
ریختم و باز خیس شدم!
این منم 100 تومنی مدل 1360 ! بدون
گوش و بدون دل و این منم که اکنون در میان تاریکی مطلق و انبوهی از وسایل نامرتب
ارباب دیگری خزیده ام و از این اجتماع گرگ آلود(!!) به گوشه ای از این کشو پناه
برده ام!
وااااااااای! روشنایی! چه شده؟! حیف. صاحبم مرا تصادفی پیدا کرده و از روی دلسردی
نگاهی مأیوسانه به من انداخته. گمانم جایم یا در دست گدای سر خیابان است یا در
صندوق صدقات که حالا شده گورستان "اسکناس های متلاشی".
حدسم درست است و من دارم به دوستانم ملحق می شوم، بگذارید این چند قدم تا
صندوق وصیتی بکنم، از ما که گذشت ولی شما را به عزیزانتان قسم از ما درست محافظت
کنید، پس کیف پول را برای چه اختراع کرده‌اند ؟! به این جان به گلو‌رسیده قسم، بهبود
اقتصاد شما در گرو صیانت از ماست و قطعا سود سلامت ما به جیب شما خواهد رفت.
این منم 100تومنی پر از چین و چروک که نه گوش دارم و نه دل و نه دیگر تاب سخن!
علی متین فر
پی نوشت: لطفا منو در جریان نظراتتون بزارید، متشکرم!
