یتیمان دی
روایتی واقعی از خانه و شهر ما (بابل) در جمعه سیاه
اذان صبح بود، جمعه‌ی دی‌ماه
گوشی‌ام گوشه‌ی اتاق ول بود
آسمان ابری و بی خبر از ماه
کوک زنگ، اذان صبحدل بود
***
خواب صبح اگر چه شیرین بود
خواب را لای پتو کردم
بعد با چشم نیمه باز اول
گوشی‌ام را زیر و رو کردم
***
ادامه شعر در ادامه مطلب
باسمه تعالی
این شعر به مناسبت سفره همدلی و کمک رسانی های مردم به نیازمندان در ایام ماه مبارک رمضان سروده شده است:
کنج لبــهای سفره، تبخالی ست
پدری شرمســارِ سفره ی خالی ست
.
روزه ها گرفت بی سحر، مادر
ولی افطار، نـان سفره یخچالی ست
.
مانده کار خانواده در بن بست
کـرونا؟ چه بسا رسمِ هرسالــی ست
.
خندیدی و خندیدم و خندیدی و خندید
آن چشم که می دید
خندیدی و زنجیره خندان لبت را
جادوی شبت را
با چشمک و با بذله به من بذل نمودی
گفتی که به زودی...
توضیح: این شعر را در ایام بحبوحه حملات تروریستی داعش به اروپا (در سال 1394) سرودم. قالب شعری اش را نمی دانم، اما امیدوارم قالبِ دل خوانندگانش باشد.
برخیز! که این بار دِگر صحنه عجیب است
باز همهمه‌ی دشمن و هنگام فریب است
مظلوم ولی باشد و حقا که غریب است!
در بُهتِ جهانی که رجوعش به صلیب است...
«اسلام شده آلت دست سگ مزدور
سَلمان! تو به پا خیز و کُنَش دور»
برای چنگ آوردنت با همه چیز «جَنگیدم»
زَخم خوردم/ زَخم شنیدم/ زَخم دیدم
جراحتِ شیرینی بود...
تا اینکه یک روز
در کمال صلح و آرامش «رَفتی»
جَــنگ اول چه بِــه بود از صُــلح آخر!
زمستان 97- علی متین فر
پ.ن: عکس بر گرفته از آلبوم هنری حمیدرضا محمدزاده
ماه من!
قرص بمان!
با هزاران قسم، آفتاب را راضی کرده ام که دیرتر طلوع کند،
و باد را با دو صد حیله، غرّش کنان به اینجا کشانیدم، تا ابرهای تار و بی بار را از رُخَت برچیند.
به روزها گفته ام: همه مرخصید، الّا...
تا چهاردهمِ هر ماه بماند و من.
حالا که سیزدهم، بِدَر شده است، "بَدر" ات را دریغ نکن!
با این همه
اگر ندیدمت
حتما "خود" میان تو و آفتاب "حایل" افتاده ام؛
ای لعنت بر خسوف!
گفته اند دیوانه اگر ماه ببیند، دیوانه تر می شود1؛
هیچکس امّا نگفت، دیوانه اگر ماه را نبیند چه بر سرش خواهد آمد؟!
علی متین فر
1 دیوانه چون در ماه بنگرد، دیوانه تر شود
* عکس برگرفته از آلبوم هنری سید حمیدرضا محمدزاده
غصه دارَت می شوم وقتی نمی آیی/
از سفر رسیدنت را خیال می کنم
هر روز،
ساعت ها،
از پسِ پنجره های رنگیِ
قرمز و آبی و سبز، زردِ اُخرایی/
و هر بار
با لیوانی پُر از قهوه ی تلخِ داغِ عثمانی
از لای پرده های اتوکشیده،
و از دریچه یک "رنگ" به دنبال تو می گردم/
نگاه کن!
گل های بی روحِ طاقچه حتی از صبر من خسته شده اند؛
آنقدر آمدنت طول کشید که آبِ آب شد شمعِ شمعدانی/
حوالی غروب که پاهایم تاب ایستادن نداشت...
که قهوه ام ته کشید...
که شیشه ها مات شدند...
جمع کردم بساطِ نگاه را
که ناگاه
ریخت روی سَرِمان، پرهای لباست از آسمان
و آمد:
اولین برف زمستانی به مهمانی!
علی متین فر
عکاس: سید حمیدرضا محمدزاده
عکاس: حمیدرضا محمدزاده (Hamidreza Mohammadzadeh)
خاک به ظاهر سرسبز
سهراب که رندانه برفت،
قایقش را هم برد/
حال، من ماندم و این خاکِ به ظاهر سرسبز/
سبز، رنگِ همه زیبایی هاست؛
نتوان دامن این پاک، نجاست، آلود/
چاره ای اندیشم/
قایقی خواهم شد،
خواهم افتاد به آب،
بازوانم پارو،
ناخدایم رود،
دور خواهم شد از این خاک کبود/
می روم تا که به سهراب بپیوندم و بس/
در بالادست هر چه باشد، به سرِ دیده من!
خوش به آینده نگر
ای دل غمدیده من...
راستش این روزها سرم شلوغه...ایام جشن های نیمه شعبانه و مشغول خدمتیم! ایشالا بعد از نیمه شعبان سعی می کنم با پست بهتری بیام!
غرض از مزاحمت این بود که از رفقای بابلی و غیر بابلی که الان تو بابلند دعوت کنم از ایستگاه صلواتی و نمایشگاه فرهنگی هنری ما که سر خیابون نواب بابل هست، بازدید کنن!
دست برقضا مثل پارسال باز هم دوستان منو مسئول سروکله زدن با کودکان کردند...غرفه نقاشی کودکان!! به هر حال اگه بچه مچه تو دست و بالتون هست این شنبه و یکشنبه و دوشنبه بیارین نقاشی بکشه و جایزه بگیره.
مجتبی! علیعلینجات! مدجید.....بیاینا !!!
نگران ابی هم نباشین اون هر جا شیرینی و شربت و ...باشه حتما میاد!!
در پایان شعری تقدیم به حضرت حجت ارواحنا فداه:
علی متین فر
